Page 11 - Het Is Stil Op Het Pleintje
P. 11

14-11-2008


               Ik ben opgestaan, maar ik weet niet precies met wat voor een gedachte. Je kamer was leeg. Niemand om
               wakker te maken, niemand om te zoenen, niemand om te pesten, niemand om chagrijnig te maken. Niemand.
               Om 08.30 uur zijn mama en ik naar basisschool de Fontein gegaan. Er was een tafel met je foto en een
               condoleanceboek neergelegd. We hebben veel ouders en oud-klasgenoten van jou gezien. Heel veel mensen

               met heel veel verdriet. De koffie was lekker, ook de warmte van alle mensen om ons heen was mooi. Om
               10.00 uur kwam de begrafenisondernemer, een vriendelijke man die geen koffie wilde. We hebben besproken
               wat we wilden. Alles moest geregeld worden, een mooie blauwe kist, mooie kaarten, gewoon voor een mooie
               uitvaart zorgen voor een mooie jongen.



               Hij vroeg ons hoeveel personen komen er, denkt u? “Ongeveer 150 á 200”. Dat is best wel veel dachten wij.
               Nadat deze meneer weg was moesten wij een plekje voor je uitzoeken op de begraafplaats. Ik denk dat
               we een mooi plekje voor je hebben uitgezocht, vlak bij het pad met een mooi hegje er achter, zodat je uit

               de wind ligt en in de zon die de gehele dag op je kan schijnen. ’s-Avonds hebben we met zijn allen pasta
               gegeten, je weet hoeveel ik daarvan op heb. Jij zou de door je oma gemaakte pasta zeker hebben gegeten
               en meerdere keren hebben opgeschept.


               15-11-2008

               Zaterdag, wat een klote dag, normaal kom je rond 11 á 12 uur uit je bed, dan gaf je ons altijd een
               liefdevolle  zoen.  Ik  bleef  maar  wachten,  je  kwam  niet.  Weer  niet.  Het  dringt  nog  steeds  niet  door.
               Piet en Ruud zijn geweest. Mario en Caroline, Oma en Opi, Oma en Opa, Jeroen en Jeanine, Lola en Kiki,

               Angelo en Sharita, Mauro en Soraya en Evert en Ingrid, elke dag waren ze er voor ons en wij voor hen.
               Het was goed, je zou blij zijn als je gezien had hoe in slechte tijden iedereen elkaar steunt. Zo zou jij het
               ook willen. Hennie kwam ook nog even, Bas is die avond ook geweest, ik denk dat hij verwoordde wat de
               meeste mensen denken, “ik ben hier aangekomen met 25 kilo extra aan gewicht, ik ga 30 kilo lichter weg.”

               Het is moeilijk om een houding te geven aan iets wat je niet kunt begrijpen.


                                                            9
   6   7   8   9   10   11   12   13   14   15   16