Page 7 - Het Is Stil Op Het Pleintje

We mochten bij je kijken. We kwamen binnen en zagen je met allerlei slangen en apparatuur liggen die je

ademhaling en hartslag regelden. Ik schrok niet eens, omdat ik je altijd al mooi heb gevonden, hoe je er
ook uitzag, dat maakte me niet uit. Ik heb je gekust en toen wist ik eigenlijk al dat je het niet zou halen.
Ik dacht bij mezelf, wat moet ik zonder jou. Wat kan ik nog zonder jou. Je had nog een kleine hik van
jezelf en dat was de kleine hoop die ik had. Het lange wachten is begonnen. Mama en ik kregen van het

ziekenhuis een kamertje met bed te leen, zodat we bij je konden blijven. Mama en ik zijn toch even naar huis
gegaan om je beertje en nog wat spullen te halen. Ik ben op de scooter gegaan, zodat ik toch het gevoel
had dat je bij me was. We zijn weer teruggekomen en we hebben weer bij je gezeten. Ik was zo moe.

13-11-2008

Ik ben samen met mama even op bed gaan liggen, ik ben in slaap gevallen, werd wakker gemaakt door
mama, ze zei: “het hikje is weg, ik denk dat het over is”. Ik ben meegegaan om naar je te kijken en zag
dat het waar was. Om 03.15 uur kwam de neuroloog en nog een paar andere personen naar ons toe om te

praten. We liepen mee naar een kantoortje en ze vertelden ons wat je in je leven nooit wilt horen. “Uw zoon
is hersendood, er is geen enkele reactie meer in de hersenen” Het was een zin die toch nog insloeg als een
bom, ook al wist ik het al op het moment dat je op de ic lag. De volgende vraag van de neuroloog was: “Hoe
denkt u voor orgaan donatie, wilt u dat doen” Wij zeiden beiden ja, want we wisten dat jij dat ook zou

willen. De neuroloog keek ons met grote ogen aan, omdat wij direct positief beslisten. Hij zei nog dat alle
tests gedaan moesten worden doordat er wettelijke criteria zijn bij hersendood. Ik heb Mario, Angelo
en oma en opa Loi gebeld om het niet terug te keren nieuws te vertellen. De tests duurden tot 07.15 uur
en op dat moment hebben we officieel afscheid van je moeten nemen. Officieel dan, ik neem nooit afscheid

van je en kan dat ook niet, omdat jij meer een deel van mezelf bent dan ik zelf een deel van mezelf ben.
Je moest ook klaar gemaakt worden voor de operaties die je nog moest ondergaan om de donororganen
uit te nemen, zodat je toch nog andere mensen kunt helpen die het nodig hebben. Ik ben zo trots op je,
dat je dit gedaan hebt. Wij wisten dat je het goed zou keuren. De verpleegkundige die de hele nacht voor

je gezorgd heeft, was heel erg lief en aardig, ze behandelde je met zoveel respect, je plakkertjes werden

5